Leczenie niewydolności żylnej – Warszawa

Przewlekła niewydolność żylna

Przewlekła niewydolność żylna jest bardzo powszechnym schorzeniem dotykającym 47 % kobiet i 37 % mężczyzn w Polsce, obejmującym objawy związane z zastojem krwi żylnej. Do zastoju krwi i wzrostu ciśnienia w układzie żył kończyn dolnych dochodzi najczęściej poprzez poszerzenie żył doprowadzając do niewydolności zastawek lub w wyniku utrudnionego odpływu krwi z powody zakrzepicy lub zespołów uciskowych.

Pierwszym objawem jest najczęściej uczucie „ciężkości” nóg, występujące pod koniec dnia. Później pojawiają się bóle nóg, pieczenie i kurcze stóp oraz łydek w czasie długiego stania oraz obrzęki stóp i dalszych części podudzi.  Obrzęki narastają w ciągu dnia i najbardziej wyrażone są wieczorem. Na skórze można wówczas zaobserwować poszerzone, fioletowe żyłki, przypominające miotełki lub pierwsze żylaki, które są trwałymi poszerzeniami żył powierzchownych kończyn dolnych w postaci wężowatych sznurów, splotów lub kłębków widocznych podskórnie.

Dalszy postęp zmian z czasem prowadzi do stwardnienia skóry i podskórnej tkanki tłuszczowej oraz charakterystycznych brunatnych przebarwień i stanów zapalnych skóry. W bardzo nasilonych postaciach niewydolności żylnej na łydce, tuż nad kostką, po wewnętrznej stronie goleni, może powstać trudno gojące się owrzodzenie żylne. Leczenie niewydolności żylnej obejmuje również zabezpieczanie trudno gojących się ran i stosowanie metod leczniczych z użyciem tlenu czy lasera, które mają służyć przyspieszeniu procesu leczenia. W przypadku niewydolności żył głębokich stosuje się operacje w znieczuleniu ogólnym.

Do rozwoju żylaków przyczyniają się:

• wiek
• płeć żeńska
• czynniki dziedziczne – statystyczne ryzyko rozwoju żylaków u osoby, której jedno z rodziców ma żylaki wynosi 42%, jeśli oboje – ryzyko wzrasta do 89%
• ciąża (każda ciąża niesie ryzyko rozwoju żylaków i każda następna je dodatkowo zwiększa)
• otyłość
• długotrwała praca w pozycji siedzącej lub stojącej, doprowadzająca do zastoju krwi w żyłach kończyn dolnych
• zaparcie
• płaskostopie
• przyjmowanie doustnych środków antykoncepcyjnych
• wysoki wzrost.

Rozpoznanie Do rozpoznania zwykle wystarczające jest badanie fizykalne. Do oceny zaawansowania niewydolności żylnej obecnie metodą referencyjną (złotym standardem) jest wykonanie badania USG z kolorowym dopplerem. Podczas Badania USG Doppler ocenia się zarówno żyły układu głębokiego jak i powierzchownego w tym ich wydolność, występowanie zakrzepicy. Przed planowanym leczeniem operacyjnym dokładnie ocenia się układ powierzchowny w tym ocena wydolności głównych pni żylnych: żyłę odpiszczelową i odstrzałkową oraz niewydolne perforatory. 

Klasyfikację i stopień zaawansowania schorzenia określa się za pomocą tzw skali CEAP (od angielskich słów Clinical, Etiology, Anatomy, Pathology) stąd może się zdarzyć, że na konsultacji lekarza pojawi się określenie CEAP z symbolami literowymi i liczbowymi.

Leczenie niewydolności żylnej

Zmiana trybu życia (zwiększenie aktywności fizycznej zwłaszcza spacery, jazda na rowerze, pływanie, unikanie zaparć)

Odpowiednie stanowisko pracy (podnóżki, unikanie przebywania długotrwałego bez ruchu, a gdy nie jest to możliwe – wykonywanie ćwiczeń umożliwiających pracę mięśni łydek – na przykład marsz w miejscu w pozycji stojącej, zginanie grzbietowe stopy przy przebywaniu w pozycji siedzącej

Leczenie uciskowe – kompresoterapia – jedna z najważniejszych metod leczenia prewencyjnego opaski uciskowe pończochy uciskowe masaż pneumatyczny (uciskowy) z użyciem specjalnych, sekwencyjnie nadmuchiwanych mankietów

Leczenie farmakologiczne
We flebologii zastosowanie znajduje wiele grup leków:

• leki flebotropowe, np.pochodne benzopironów
• heparyny i heparynoidy •doustne antykoagulanty
• fibrynolityki
• leki sklerotyzujące
• niesteroidowe leki p/zapalne
• diuretyki
• leki p/płytkowe
• pochodne ergotaminy
• inne leki

Z powyższej listy w leczeniu PNŻ najczęściej stosuje się leki flebotropowe. Termin „leki flebotropowe” jest mało precyzyjny. Istotę działania tej grupy leków dokładniej oddaje określenie angielskie „edema-protective agents”. Leki stosowane w PNŻ wpływają przede wszystkim na zwalczanie takich objawów, jak obrzęk nóg, uczucie ciężkości, objaw niespokojnych nóg, zmęczenia, kurcze nocne. Działanie leków flebotropowych polega na poprawie funkcji mikrokrążenia, zmniejszeniu przepuszczalności kapilarów żylnych, poprawie drenażu limfatycznego, poprawie właściwości reologicznych krwi oraz zmniejszeniu reakcji zapalnej towarzyszącej zastojowi żylnemu. Leki flebotropowe można najprościej podzielić na preparaty naturalne i sztuczne.

Zalecanie leków flebotropowych na początku terapii w dawce odpowiednio dużej, a następnie obniżanie dawki w zależności od reakcji klinicznej przynosi najlepsze efekty. Takie praktyki stosują najlepsi specjaliści flebologii pracujący w poradni Rad-Med w Warszawie. Długość leczenia lekami flebotropowymi nie została jednoznacznie określona. U części pacjentów najlepsze efekty przynosi terapia okresowa 3-4 tygodniowa, u innych poprawę przynosi leczenie przewlekłe. Obserwuje się często poprawę dolegliwości związanych z PNŻ u kobiet z zespołem napięcia przedmiesiączkowego – leki flebotropowe podaje się wtedy od 10 do 28 dnia cyklu.

Leczenie chirurgiczne

• Stripping (usunięcie) zmienionej chorobowo żyły
• Operacja Lintona – operacja niewydolnych żył przeszywających
• Skleroterapia – czyli zamknięcie (obliteracja) żylaków poprzez wstrzyknięcie środków drażniących, w końcowym etapie powodujących zarośnięcie zmienionego odcinka naczynia
• Laserowe usuwanie żylaków zamknięcie niewydolnych żył (obliteracja) z zastosowaniem wiązek z laserem